Naalbinding - refleksje

Dłubałam i dłubałam już od tygodnia.
Pewnie by mi to szybciej poszło, ale ciągle coś mi przerywało robotę.
Ale udało mi się wydłubać naalbindingową czapeczkę. Tym razem, korzystając z pomocy tej strony , wreszcie rozpracowałam co robiłam źle poprzednio.
Stronka jest w ogóle rewelacyjna, są na niej zdjęcia ściegów, schematy, filmiki,  a nawet instruktaże dla leworęcznych, a wszystko okraszone sporą dawką teorii, opisów i technik :-) Szczerze polecam, mnie bardzo pomogła. Dzięki niej umiem już kilka ściegów, czyli na ten moment podstawowy Oslo, Korgen, Mammen i York (Yorvik). Jeśli czas pozwoli, zabiorę się sukcesywnie za kolejne, szczególnie Asle mi się podoba :-)
Generalnie większość z ściegów różni się od siebie drobnymi pierdołami, typu łapanie za dwie pętelki zamiast za jedną, więc często wystarczy po prostu dobrze opanować jedną z technik i wprowadzać modyfikacje.
A na zdjęciach czapeczka zrobiona ściegiem Mammen

Ścieg Mammen, wełna maszynowa, podhalańska

Mammen ogólny pokrój

Mammen zbliżenie

in progress ;-)

No i parę refleksji.
Zaznaczam że piszę z pozycji osoby całkowicie początkującej. Ale wydaje mi się że albo mam baaardzo gruby kciuk ;-) albo naalbinding przeznaczony jest do użytku z możliwie grubą wełną. Bowiem oczka wychodzą wielkości tego tkwiącego na naszym kciuku - jest to uniwersalna miarka według której robi się robótka. Poza tym zarówno na polecanej przeze mnie stronce, jak i różnych stronach osób zajmujących się tą techniką, umieszczane są zdjęcia robione bardzo grubą włóczką. I z tych próbek które udało mi się wykonać większość wyglądała jak mocno dziurawa pajęczyna, a nie jak coś co można uznać za zdatne do użytku.
Dla przykładu dwie próbki ściegu Yorvik. Szara to ta sama wełna, z której robiłam czapkę, natomiast biała to jakaś resztka, nie pamiętam co i skąd, ale to najgrubsza wełna jaką znalazłam w moich zbiorach.

Próbki York (Yorvik)

Jak widać pomimo robienia na jedno kopyto to ta z cieńszej włóczki, jest zbyt luźna, natomiast ta z grubszej już ujdzie w tłoku (choć nadal jest trochę za rzadko jak dla mnie). Ten sam problem dotyczy ściegu Oslo i Korgen. Mammen jest jedynym który jako tako nadawał się do użycia z tą włóczką a i tak nie wyszedł zbyt gęsty. Mam więc radę dla osób, które zamierzają spróbować naalbindingu - stosujcie grube wełny lub okrawajcie sobie kciuk ;-)
Generalnie moje teorie mają sens, gdy weźmiemy pod uwagę iż naalbinding jest charakterystyczny dla Skandynawii, a tam klimat podpowiada używanie możliwie grubych tkanin i dzianin, dla ochrony przed chłodem :-) Ale to takie moje luźne dywagacje.
Z innych spostrzeżeń to robiłam nieco za krótkie igły przez co ciężko mi przeciągnąć wszystkie oczka jednym ruchem, a także za chiny nie potrafię dołączyć nitki inaczej niż dowiązując ją. 
Niemniej jednak jest postęp i uznaję że moje eksperymenty są udane i rokują na przyszłość. A może nawet wprowadzę wyroby igłowe do mojego kramiku rekonstruktorskiego :-D